stories of the city stories of the streets
Tuesday, July 22, 2008
Ένα χαλασμένο λάβιτοπ, το Καλαμίτσι, η γιαγιά και τα Πι Πι
Ίσως ο μεγαλύτερος τίτλος ποστ που έχει αναρτηθεί. Όμως σ'αυτόν τον τίτλο βρίσκεται όλη η αλήθεια για το πού ήμουν χαμένος, αλλά και για το πού θα απογειωθώ σε μερικές μόνο μέρες...
Δεν υπάρχει πιο άτιμο πράγμα από το να ανοίγεις το λάβιτοπ σου και να βλέπεις απλά μια μαύρη οθόνη με απαίσια λευκά γράμματα να σου λένε ότι θα κάνουν επανεκκίνηση και όμως να μην κάνουν ποτέ... Μάλλον κτύπησε ο σκληρός αποφάνθηκε ο ντόκτορ λάβιτοπ, ευτυχώς δεν ξέρω πώς μου έσωσε κάποια αρχεία... Όμως, το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής μάς περίμενε και δη το Καλαμίτσι για μια σφηνάκι και οικονομική απόδραση και μας δικαίωσε. Τελικά μια σκηνή μπορεί και να σε σώσει από τις υπερβολές των ξενοδόχων. Τι υπέροχο πράγμα να είσαι όλη μέρα στη θάλασσα, να ξυπνάς και να κοιμάσαι στη θάλασσα. Να κάνεις πρώτα μια βουτιά στη θάλασσα και μετά να παίρνεις καφέ. Το μόνο άσχημο ήταν το βράδυ ένα εκνευριστικό πουλί που έβγαζε έναν ήχο που δεν ήταν ούτε ου ούτε χου ούτε λου ήταν όλα αυτά σ'ένα σαν ευκαιρία στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ήρθαν και τα ψηλόπαιδα και ο Τ με την Ε και γίναμε μια υπέροχη παρέα. Τώρα γιατί το Καλαμίτσι ως ονομασία μου βγάζει κάτι από Λούκι Λουκ, μάλλον θα πρέπει να το ψάξω. Πάντως, σαν τη Χαλκιδική πουθενάαααα...
Ένα βράδυ μόνο ξεκουμπιστήκαμε από το Καλαμίτσι και πήγαμε στη Σάρτη, όπου αντικρίσαμε όλη την Ανατολική Ευρώπη να κάνει διακοπές εκεί, φάγαμε λουκουμάδες χειροποίητους από τη γιαγιά του δρόμου, η οποία έκανε κουτό το ψηλόπαιδο όταν του είπε με σοβαρό ύφος ότι οι λουκουμάδες στοιχίζουν 15 ευρώ και κείνος το 'χαψε...
Λίγο νωρίτερα είχαμε κτυπήσει και ένα ψητό καλαμπόκι σκέτο γλύκισμα από μια άλλη γιαγιά, που αρχικά τη λυπηθήκαμε γιατί δεν είχε λέει κόσμο, αλλά τελικά είχε μαζέψει όλο το χρήμα νωρίτερα καθώς έδωσε σε κάποιον συγγενή της γύρω στα 300 ευρώ σε ψιλά!
Ο στόχος στο Καλαμίτσι επιτεύχθει και κάναμε τελικά ξεκούραστες φτηνές μίνι διακοπές και αυτό γιατί έπειτα μας περιμένει συνέχεια, μεγάλη συνέχεια...
Στην επιστροφή από το Καλαμίτσι πήραμε τη γιαγιά της Β για να τη φιλοξενήσουμε για μία βδομάδα. Το σπίτι με τη γιαγιά έφερνε θύμησες πολλές από τη δική μου γιαγιά η οποία μας άφησε κάμποσα χρόνια πριν.
Το σπίτι γέμισε με σοφιστική τσαχπινιά και αρχοντιά. Η γιαγιά της Β χρησιμοποιώντας την πονηριά και τη σοφία της μου την έφερνε με χίλιους δύο τρόπους ώστε να τρώω περισσότερο και να της κάνω το χατίρι. Αχ, αυτές οι γιαγιάδες με το φαΐ, καταλαβαίνω ότι είναι απωθημένα από την Κατοχή, όμως γιατί πρέπει να γίνω εγώ σημαδούρα στη θάλασσα...
Λόγω της γιαγιάς στο σπίτι, ξύπναγα πρωί και της έκανα παρέα, όποτε λάπτοπ γιοκ, παρότι εκείνες τις ώρες δεν ήμουν και η καλύτερη παρέα και πώς να 'μαι αφού δεν είχα περισσότερες από πέντε ώρες παρέα με τον Μορφέα...
Πάντα περιποιημένη, σωστή κοκέτα και ας μην έβγαινε από το σπίτι και ας πήγαινε μόνο μέχρι το μπαλκόνι.
Και αυτοί οι κολοκυθοκεφτέδες που μας έφτιαξε, κόλαση και παράδεισος μαζί... σίγουρα θα γίνω σημαδούρα.
Χτες ήρθε ο θείος της Β επέστρεψε με την οικογένειά του και την πήραν πίσω. Εκείνη κάνα δίωρο νωρίτερα είχε στηθεί στο μπαλκόνι σαν να είχε ανέβει στο κατάρτι και κοιτούσε στον ορίζοντα για στεριά-αυτοκίνητο του Θ της Β. Της είχαν λείψει τα μικρά της εγγόνια, της είχε λείψει να τη ζουζουνίζουν και να τη ζαλίζουν.
Σήμερα έχω αρχίσει να μετρώ αντίστροφα καθώς την Κυριακή μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και την κάνουμε για μέρη ξωτικά, ο χάρτης έδειξε Πι Πι και κει θα πάμε.
Είναι η πρώτη φορά που δεν κάνω διακοπές καλοκαίρι σε κάποιο ελληνικό νησί. Μου φαίνεται κομματάκι παράξενο. Αλλά αυτό το έπαθα όταν κοίταξα τον χάρτη και είδα πού έχω πάει. Θέλω να καλύψω τα περισσότερα μέρη του χάρτη, γιατί νιώθω ότι τόσο καιρό ήμουν σε μια κουκκίδα, υπέροχη μεν, δεν λέω, αλλά κουκκίδα. Καιρός να ανοίξουμε φτερά, εξάλλου το προηγούμενο μεγάλο ταξίδι μάς άνοιξε την όρεξη και είναι μεγάλη η άτιμη...
Τα Πι Πι είναι νησάκια και αυτό είναι κάπως παρηγοριτικό για μένα που δεν θα πάω φέτος στα νησιά, τα ελληνικά. Βρίσκονται στη Νοτιοανατολική Ταϊλάνδη και ίσως τα γνωρίζετε όσοι από σας έχετε δει την ταινία «Τhe Beach».
Ελπίζω να αντικρίσω μια ανάλογη εικόνα με αυτή που βρήκα στο Ίντερνετ.
Καλό σας καλοκαίρι, λοιπόν, όπου και αν βρίσκομαι πάντα σας σκέφτομαι. Και όπως συνήθως θα κρατήσω το μαγαζί όταν όλοι θα λείπετε, δηλαδή τον Δεκαπενταύγουστο.
ΥΓ. Και επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω έτσι, σας αφήνω μια απίστευτη διασκευή του Billie Jean από Cornell
Wednesday, June 25, 2008
Ζέστα
Έχω βρει το παράθυρο του πράσινου δωματίου από όπου έρχεται ένα δροσερό αεράκι- όνειρο για αυτήν την καυτή μέρα και όσο σκέφτομαι ότι σε λίγο θα πρέπει να τ'αφήσω για να βγω έξω στο λιοπύρι και να καταλήξω κλεισμένος σ'ένα γραφείο με κλειστά παράθυρα, φουλ air condition και λίγο πιο κει έναν μυστήριο τύπο να καπνίζει την πίπα του αμέριμνα πνίγοντας όλους τους υπόλοιπους με την έντονη μυρωδιά της, τρελαίνομαι.
Ζέστη, ζέστη, ζέστα (όπως τη λένε εδώ πάνω), πολλή ζέστα... Και όμως στο πράσινο δωμάτιο φυσάει στο πρόσωπό μου αυτό το δροσερό αεράκι, πώς θα το αφήσω άραγε;;;;
Η Ελλάδα καίγεται (100 τόσες φωτιές τις τελευταίες μέρες είχαμε, σήμερα καίγεται το τελευταίο πράσινο κομμάτι του Υμηττού, στα Γλυκά Νερά), λυκνίζεται (οι σεισμοί συνεχίζονται στην Πελοπόννησο) σαν φοβερό γκομενάκι συμπεριφέρεται, είναι και naughty (βλέπε σκάνδαλο Siemens, ρε παιδιά δώστε και σε μας κάτι, σίγουρα κάπως έτσι σκέφτομαστε όλοι οι Έλληνες ενδόμυχα, καθώς κάθε κόμμα αρχίζει το ξεκαθάρισμα που φυσικά θα μας φέρει στα ίδια όπως πάντα, στο δε φταίμε εμείς αλλά ο Χατζηπετρής) πώς να μην τρελάνει κόσμο, ο Σαρκοζί λένε πως έπαθε έναν έρωτα μαζί της... (λέτε να αφήσει την Κάρλα;;;).
Ο ΟΑΣΘ μάς κάνει μια ευγενική χορηγία προσφέροντάς μας τις λεωφορειοσάουνες (λεωφορεία με χαλασμένα air condition που όμως έχουν κλειστά παράθυρα τα οποία δύσκολα ανοίγουν). Βλέπετε καλοκαιράκι είναι και κάποιοι από μας χρειάζεται να χάσουν κάποια κιλά, εξάλλου φεύγουν έτσι και οι τοξίνες. Και καθώς φεύγουν οι τοξίνες μαζί τους αναδύονται υπέροχες μυρωδιές από ιδρώτες, μασχάλες, κάτι σαν αιθέρια έλαια, νομίζω αρωματοθεραπεία το λένε. Η ναζιάρα φωνή στη λεωφορειοσάουνα ανακοινώνει την επόμενη στάση και ταυτόχρονα τα λίτρα ιδρώτα που έχουν πέσει μέχρι αυτή.
Ζέστη, ζέστη, ζέστα, πολλή ζέστα... Προσπαθώ να καταλάβω αν όλες αυτές οι αιθέριες υπάρξεις με τα ελάχιστα εκατοστά ύφασμα που κυκλοφορούν είναι όαση ή κόλαση, απλά έχω χάσει την μπάλα και οι παππούδες κυνηγάνε τις μασέλες τους καθώς οι γιαγιάδες τούς σακουλιάζουν...
Η επικαιρότητα θα έκανε και τον Φώσκολο να ζηλέψει με ό,τι έχει συμβεί αυτόν τον καιρό, απαγωγές, δολοφονίες, δολοπλοκίες, σκάνδαλα τύπου Siemens, σεισμοί, πυρκαγιές, Λυκαβηττός on/off, συναυλίες... Σίγουρα, είναι κόλπο των καναλαρχών για να μας παγιδεύουν στα κανάλια τους και να χαζεύουμε τις ειδήσεις τους και τα παράθυρά τους, άραγε σ'αυτά έχει δροσιά...
Δουλειά, πολλή δουλειά, αλλά ποιος ασχολείται μαζί της, όταν μπροστά σου έχεις τις διακοπές που πλησιάζουν, τα ταξίδια που θα κάνεις, όμως, πρόσεχε μην πέσεις στο τριπάκι τού τελικά γιατί δουλεύουμε για να πάμε δυο βδομάδες διακοπές το καλοκαίρι, σε βλέπω να χάνεις και συ την μπάλα, καλύτερα έλα δω στο πράσινο δωμάτιο, έχει μια θέση στο παράθυρο με το δροσερό αεράκι να σε περιμένει...
ΥΓ. Αχ, αυτά τα κορίτσια τι μας κάνουν, τρελαίνουν μέχρι και τον boss girls in their summer clothes
ΥΓ. 2: Μπανεράκια γεμάτα εικόνες από μέρη που έχω πάει (summersong) και από μέρη που θέλω να πάω κατακλύζουν αυτή τη στιγμή το μυαλό μου καθώς κλείνω τα μάτια για μια τελευταία ριπή δροσιάς πριν την κάνω για να γευτώ τις πολυτέλειες που μου προσφέρουν ο ΟΑΣΘ και το γραφείο μου φυσικά
ΥΓ. 3: Οι φωτό φυσικά δεν είναι του πράσινου δωματίου, αλλά από το google, θα μπορούσαν όμως να ήταν με τη δροσιά που έχει
ΥΓ. 4 UPDATE 27/6: Ζέστα, πολλύ ζέστα στην Πάνω Πόλη, όπου εθελοντές ποδηλάτες σε λίγη ώρα, γύρω στις 8, θα κάνουν πορεία διαμαρτυρίας γυμνοί, τυχεροί γλίτωσαν και το μπουρίνι που έριξε νωρίτερα, διαμαρτυρόμενοι για τη ρύπανση των πόλεων και ελπίζοντας κάποια στιγμή το ποδήλατο να πάρει στην πόλη τη θέση που του αξίζει, με πραγματικούς ποδηλατοδρόμους και ίσως με συστήματα όπως υπάρχουν στη Βαρκελώνη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπου υπάρχουν ποδήλατα σε διάφορα μέρη που προσφέρονται δωρεάν προς χρήση στους πολίτες της πόλης. Λοιπόν πάρτε το ποδήλατό σας και μόνο καμιά περούκα ή μάσκα και βγείτε πορεία στην πόλη και θα δροσιστείτε...
Thursday, June 12, 2008
World Day Against Children Labour
12 Ιουνίου, μια ακόμη θλιβερή μέρα να μας θυμίζει αυτό που ξεχνάμε κάθε μέρα, την παιδική εργασία. Υπολογίζεται ότι γύρω στα 165 εκατ. παιδιά ηλικίας 5-14 εργάζονται, πολλά από αυτά κάτω από άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες, που θυμίζουν προηγούμενους αιώνες, αντιμετωπίζουν πολλές απειλές και κινδύνους που περιλαμβάνουν την ανάμειξη, το χειρισμό και τη χρήση τοξικών ζιζανιοκτόνων, τη χρήση επικίνδυνων κοπτικών εργαλείων, την εργασία σε ακραίες θερμοκρασίες και το χειρισμό ισχυρών και βαριών μηχανημάτων και οχημάτων.
Νιώθω ντροπή και ταυτόχρονα πόνο που υπάρχουν σ'όλο τον κόσμο παιδιά να βρίσκονται σχεδόν σε κατάσταση δουλείας, σε χωράφια, σε ορυχεία, εργοστάσια, στους δρόμους...
Τα δικά μου όμως λόγια είναι περιττά, διαβάστε μερικές μαρτυρίες παιδιών, είναι στα αγγλικά, όμως αξίζουν την προσοχή σας. Και μη νομίζετε ότι δεν συμβάλλουμε όλοι μας σ'αυτήν τη μεταχείριση των παιδιών. Αυτό είναι το μεγάλο μας λάθος. Είμαστε καταναλωτές σε μια παγκόσμια αγορά, γι'αυτό την επόμενη φορά που θα αγοράσουμε κάτι ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί από πού είναι, από ποιον κατασκευάστηκε, ας πετάξουμε τον στρουθοκαμηλισμό στο καλάθι των αχρήστων και ας κοιτάξουμε καλύτερα στον καθρέφτη. Η Unicef και το International Programme on the elimination on child labour συμφωνούν ότι η μόνη λύση είναι η εκπαίδευση αυτών των παιδιών και πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο πρέπει να πάρουμε την απόγνωση από αυτά τα παιδιά και να τους δώσουμε πίσω την ελπίδα και την αθωότητά τους. Μπορούμε!
Τα παιδιά τα λένε με τα δικά τους λόγια
Senegal: How Awa dreads “salt season” wa, 9-year-old girl, said “Look at my hands, my palms are cracked. My skin is so dry and my eyes sting all of the time. That’s because of the salt. We have to work during the dry season when it’s very cold. From morning until dusk, we work under the sun without any protection. When it’s salt season, the schools are practically empty; ever yone goes to harvest salt because it’s the only way to make money to buy clothes and school supplies. My parents can’t manage otherwise. We need the money that I earn. With it I can help them with family expenses.” A “I would like to go to secondary school like my brother, who is one of the rare students from our village to have passed the entrance exam. Now he is in town and he is going to continue his studies. School is my biggest worry – it’s difficult to both go to school and harvest salt.” “No one forces me to go to work. I started when I was very little by accompanying my mother. I have seen the slogan “Red Card to Child Labour” on TV; I know that children are not allowed to work. But no one forces us. We have grown up working in salt and we don’t know anything else. “
Mongolia: D. Jargal rediscovers childhood . Jargal, now a 7th-grader, started work in Mongolia’s gold mines in 1997 in order to help his family. “Personally I do not like to work”, he says. “However, I didn’t have a choice. Life was hard then, I had headaches and torn clothes – my family is so poor.” The informal gold mining sector in Mongolia is large and increasing, involving 20 per cent of the rural workforce. At least 10 to 15 per cent of these workers are children. The situation stems from reduced rural income opportunities, decimated livestock herds, and rising unemployment in both rural and urban areas, as well as popular expectations of high income through gold mining activities. Children in this sector work in hard rock, and half of them work with mercury to extract gold. They work underground, in water, and at blasting sites. Many of them have no access to schools or health services. In 2004, International Programme on the Elimination of Child Labour supported a comprehensive pilot project to prevent and eliminate child labour and improve the situation of informal gold miners. One of the priorities of this project, implemented by the Mongolian Employers’ Federation (MONEF), was to improve educational opportunities for working children. D. Jargal quickly learned how different life could be. “When I worked, the food was bad and I often felt sore and sick. I couldn’t take breaks to eat or drink properly, I always needed to hurry. Now everything is different, I can rest, my body and mind are fresh and I feel that I am learning every day.” “When I worked, I was very busy all day breaking rocks and panning gold. I don’t work anymore, I have a good time studying and playing with friends and classmates. When I wasn’t going to school, I didn’t have time to play. I worried about whether I would find any gold, and I had headaches due to worrying so much.” DAs his life has changed, so have his hopes for the future. He says, “When I worked I wished I was a rich person with freedom. I dreamed about that when I worked. But now I dream about being a smart person, who can do something good for my country and the world.”
Indonesia: A boy from a mining family W anto, 16-year-old, comes from a mining family. His grandparents and his parents were miners, both in the mechanized units and as ngerébo’s. Wanto has to work because he is the oldest son, which means he has an obligation to help the family. He can do no other jobs besides mining because his parents never farmed and thus never taught him how to farm. For a while his parents owned their own sedot kering unit but eventually were bankrupted by lack of sufficient gold finds and sold the equipment to repay debts. His father has a mining job in Benggalon and lives in Bontang, around 550 km away. The third of five children and the oldest boy, Wanto finished elementary school despite sometimes being absent in the dry season when he with other classmates would join a mining unit. He currently works with a dry suction mining unit in Nangon, 30 minutes walk from his home. Wanto no longer cares to continue his education to junior high school. He thinks that continuing education will result in losing time to mine gold. Pointing to his long-time friend sitting next to him, Wanto said that his friend is continuing his education and recently entered high school in Samarinda. Wanto said that his friend receives money from his parents. Though he wanted at first to continue with his schooling, Wanto’s family couldn’t afford it and so he had to find work. Wanto’s eldest sister, now 18, was able to complete the third year of junior high school with financial help from an aunt, but then she couldn’t afford to let the girl continue to higher school. The sister currently lives with her aunt in Samarinda, 400 km away, helping out with chores in the house. A younger brother was among the 33 miners who died in the Bilit mining accident in 1997. The boy was 11. Wanto’s youngest brother is 5 years old. When his family still owned their unit, Wanto was in the fourth grade and worked only during the school holidays. Although the work is tougher in the gold striking (mopo’) period, Wanto acknowledged that workers are happier because of the potential income. Once, when he was 11 and working in his family’s unit, Wanto earned between 4 million and 5 million rupiah (US$460 and US$575) in the mopo’ period. He used a portion to buy new clothes and shoes and gave the remainder to his mother to save. He wants to buy a motorcycle with his savings. No longer in school, Wanto took a full-time job in a sedot selam unit as a diver when he was 12. But when he dived for the first time, his ears and nose bled. He switched to removing the debris. Later though, when a friend asked, he tried diving again so he wouldn’t be seen as a coward. His ears and nose did not bleed that time and he remained working as a diver. He lasted less than a year; the work was too hard, he explained. He’s been working in a sedot kering unit with six other workers for the past three years. The unit is owned by the uncle of a friend. His duties are to spray and remove stones. He considers these duties lighter than diving.
ILO International Programme on the Elimination of Child Labour (IPEC) June 2006
The unit has changed locations three times in three years. “Many workers have stopped working because the dam keeps breaking. They cannot keep removing water and ambuh, since they would have to work hard, but gain little,” Wanto said. If the dam breaks, the workers have to repair it, otherwise water will enter the pit and has to be removed before gold can be mined. The collected gold is calculated daily. The calculation of how much one worker earns is done at the end of the carpet washing, but the money is paid after the gold is sold, which is done once a week. (Carpet washing can be done two or three times in a day and different people might be involved in the carpet washings.) In one day, the unit can get at least 6-11 grams of gold that sells for up to 68,000 rupiah per gram. In the wet season, however, each worker gets between 30,000 and 50,000 rupiah per day. In mopo’ times, they earn up to 200,000 rupiah (US$24) per day. In his job, Wanto holds the hose and directs the stream to the wall, similar to a firefighter. The spray will gouge the pit walls, bringing stones and soil down. The workers in a pit might be buried alive if the whole wall falls. The sprayer will be the first one to die because he’s closest to the wall. Wanto is haunted by his brother’s death and has fears of dying. Wanto often suffers from skin and respiratory ailments. The workers in his unit have to pay for their own medical treatment. Glossary: Ambuh: brownish-yellow sand and soil from the river bed, containing no gold and usually disposed of. Mopo’: successful (gold) strike Ngerébo’: panning gold from sand that has been panned by others before (sand from sedot kering units or washed welkoms from sedot selam and sedot rujak units) Sedot kering: The method of mining gold on dry land but without tunnelling introduced in 1999. In this system, a 4- to 8-m-deep pit is dug, as far as 50 m from the river. An engine and a pump are located next to the river and used to suck water to the pit to make the soil “suckable”. That watery soil is then pumped to the platform through a second set of engine/pump and then channelled back into the river through a carpet that will catch the gold ore. Sedot selam: Mechanical devices began to be used by divers in 1984 to suck the sand from the river bed.
Nepal: Sudha udha began work as a stone crusher at a quarry when she was 12 years old hoping to raise some extra money for her family. Although the stone she produces is used for road building in her area, it has not paved the way for an education for Sudha. This is something she regrets every day, as the local school is just a short walk from her home. When asked if she would prefer to be at school, Sudha sighs and responds that it's too late for her to start now. Her wages from crushing stones, though small, are now an important part of her family's income, supplementing their small earnings from farming livestock along the banks of the river near where they live. Searching the nearby forest, the family gathers firewood, which they then sell at the market, providing another source of much needed money. Sometimes, Sudha's brother, sister and her parents also work as stone crushers in an effort to supplement their meagre earnings from farming. Their combined efforts earn them 1,400 rupees a week (around US$20 or €15). When asked why she continues to do this back-breaking and dangerous work, S Sudha simply sighs and stares at the sky. "There is no alternative", she says. For her, this is her destiny, her pre-ordained role in life.
ΥΓ. Και αν όλα αυτά σας φαίνονται τόσο μακρινά, έρευνα της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνει ότι 450.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας
Σύμφωνα με την κοινωνική οργάνωση ΑΡΣΙΣ 150.000 παιδιά κάτω των 18 ετών εργάζονται στην Ελλάδα.
Αν θέλουμε να βοηθήσουμε η ΑΡΣΙΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:
1. Μην επιδοτείτε την παιδική εργασία δίνοντας χρήματα στα παιδιά που δουλεύουν στο δρόμο.
2. Εάν θέλετε να δώσετε κάτι φροντίστε τη διατροφή τους ή προσφέρετε ένα προσωπικό είδος μόνο για παιδιά (τετράδια, χρώματα, παιχνίδια).
3. Το πιο σημαντικό, όμως, που μπορείτε να κάνετε είναι να δώσετε την προσοχή σας. Παρατηρήστε και καταγράψτε τα στοιχεία για το σημείο, την ώρα και τη συχνότητα με την οποία βλέπετε ένα παιδί να εργάζεται και ειδοποιήστε μας (τηλ: 210 8259880-Αθήνα, 2310 526150- Θεσ/νίκη).
4. Ενημερωθείτε για το έργο μας και υποστηρίξτε τη δράση κατά της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης ανηλίκων στην Ελλάδα
Wednesday, June 04, 2008
Το μέλλον είναι τώρα!!!
Αρκετά συζητάμε για το πόσο έχει επηρεαστεί το περιβάλλον, για το τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις, τι λένε οι επιστήμονες, άπραγοι, κάνοντας όσα δεν θα έπρεπε να κάνουμε. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος με όλες αυτές τις αναλύσεις που κάνουν οι επιστήμονες παρότι είναι ηλίου φαεινότερο όλες οι αλλαγές που γίνονται στο περιβάλλον και γιατί γίνονται, τα γεγονότα μάς έχουν προσπεράσει. Και είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι.
Ας πάψουμε να αναρωτιόμαστε, να συζητάμε, να αναλύουμε, είναι καιρός για πράξεις. Ας αρχίσουμε από τα δικά μας, ας κάνουμε αυτό που εμείς μπορούμε για να βοηθήσουμε το περιβάλλον...
Αν όχι για μας για τα παιδιά του κόσμου από τα οποία έχουμε δανειστεί αυτόν τον κόσμο.
Όχι άλλα λόγια, μόνο πράξεις.
Το μέλλον είναι τώρα...
Οι λέξεις είναι φτωχές μπροστά στις εικόνες...
παρόμοια με αυτήν την εικόνα αντίκρισα πέρυσι στον Γλαρόκαμπο, σ'ένα υπέροχο μέρος της Χαλκιδικής, όπου δυστυχώς στεναχωριέμαι που το λέω γιατί είμαι υπέρ του ελεύθερου κάμπινγκ αλλά από ανθρώπους που σέβονται το περιβάλλον, γιατί στο Γλαρόκαμπο όσοι έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ δίπλα από τη σκηνή τους είχαν και ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια και άλλα σκουπίδια, αλλά και ο χωμάτινος δρόμος ήταν λες και είχε σχεδιαστεί από σκουπίδια.
Πώς όμως βλέπουν τα μάτια των παιδιών τις αλλαγές του περιβάλλοντος μέσα από μια έκθεση παιδιών από την Κίνα
ΥΓ. Αν θες περισσότερα δες The billion tree campaign, United Nations Environment Programme stand up to climate change
Monday, June 02, 2008
The last stand
Τα ορυκτέλαια βρίσκονται σε διαρκή μάχη με όλα τα συστατικά Ε μέσα μου, προσπαθώντας να καταλάβουν όλο και περισσότερα μέρη, φλέβες, αρτηρίες, καρδιά... όχι ρε παιδιά και το μυαλό. Εκεί προσπαθώ να κάνω την τελευταία αντίσταση ή σε καλύτερα ελληνικά the last stand.
Βέβαια, όλος αυτός ο πόλεμος έχει τις συνέπειές του. Μία από αυτές είναι και ότι ψιλοχάθηκα από το μπλογκ, όμως, πάντα βρίσκεται στο μυαλό μου, όπως και όλοι οι φίλοι μέσα απ'αυτό, ακόμη και όταν δεν γράφω.
Στο μεταξύ, εκτός από τη μάχη που γίνεται στον εσωτερικό μου κόσμο, μία μάχη ακόμη πιο μεγάλη γίνεται στον έξω κόσμο. Ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη;
Οι τράπεζες ή τα σούπερ μάρκετ; Και κάπου εκεί ανάμεσα εμφανίζονται και διάφοροι εφοπλιστές, για να μην τους ξεχνάμε, να πολεμάνε με πετρελαϊκές επιχειρήσεις για το ποιος θα επικρατήσει...
Από τότε που το πετρέλαιο και τα σιτηρά με το ρύζι μπήκαν στο χρηματιστήριο, η άνοδος των τιμών είναι ραγδαία, περνάει τα 4G, προκαλεί ίλιγγο, ταχυπαλμία, τρόμο (η δικαιολογία ότι η βιοκαλλιέργεια, που γίνεται μόνο στο 1% της καλλιεργήσιμης γης, είναι η αιτία της ανόδου και όχι απλά η αφορμή είναι αστεία). Το πιο παράξενο δε, είναι ότι από τα 800 εκατ. ανθρώπους που υποφέρουν από την πείνα οι μισοί είναι αγρότες.
Λίγο πιο πέρα οι κλιματικές αλλαγές, ίσως οι μόνες δίκαιες, περιμένουν να μπουν και αυτές στον πόλεμο. Αυτές αναμένεται ότι δεν θα κάνουν διακρίσεις, θα χτυπήσουν όλα τα στρώματα, φτωχούς και πλούσιους. Το κακό είναι ότι ξεκίνησαν από τους φτωχούς και δυστυχισμένους, για να επιβεβαιώσουν το ρητό όπου φτωχός και η μοίρα του.
Ετσι, η Μιανμάρ δοκιμάζεται έπειτα από τον κυκλώνα Ναργκίς που στο πέρασμά του άφησε χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, μα πιο πολύ εκατομμύρια κόσμου αντιμέτωπα με λιμό και μολυσματικές ασθένειες. Η χούντα της Μιανμάρ ακόμη και αυτήν τη δύσκολη ώρα παρέμεινε άκαμπτη σαν να ήθελε να εξοντώσει τους ήδη εξαντλημένους κατοίκους της χώρας, ώστε να παραμείνει μόνη. Χαρακτηριστική η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς: «Απλώσαμε το χέρι, αλλά εκείνοι είχαν τα δικά τους στις τσέπες». Ένα μήνα μετά σχεδόν από το χτύπημα του Ναργκίς, το στρατιωτικό καθεστώς δέχθηκε υπό όρους τη διεθνή βοήθεια, ωστόσο, η κυβέρνηση κατηγορεί τη διεθνή βοήθεια και δηλώνει ότι τα θύματα μπορούν να επιζήσουν και δεν χρειάζονται «τις σοκολάτες που τους στέλνει η διεθνής κοινότητα».
από fao
Μια βόλτα στα σούπερ μάρκετ θα σε πείσει ότι τα πάντα έχουν γίνει πανάκριβα. Για παράδειγμα ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω ότι τρεις πολύχρωμες πιπεριές είχαν 4,50 ευρώ!!!! Τα σούπερ μάρκετ έχουν γίνει ένα είδος χρηματιστηρίου, ωστόσο δεν έχουν ένα ταμπλό να δείχνουν τις τιμές που ανεβαίνουν, γιατί για να κατέβουν, όπως ακούστηκε τελευταία, πρέπει πρώτα να ανέβουν πολύ ψηλά...
Και αν σε μας φαίνονται τα είδη διατροφής τόσο ακριβά, ώστε να κλαιγόμαστε που φορτώνουμε τις πιστωτικές κάρτες και τρίβουν τα χέρια τους οι τράπεζες, φανταστείτε τι θα γίνεται στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα κρίση, την κρίση τροφίμων.Γι'αυτό και αυτές τις μέρες γίνεται ένα ακόμη συνέδριο στη Ρώμη για την αντιμετώπιση των υψηλών τιμών στα τρόφιμα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), μόνο που απ' αυτά έχουμε πήξει και πλέον θέλουμε λύσεις και πράξεις.
Χθες, 1η Ιουνίου, σε περίπου 70 χώρες, από την Ινδονησία ώς τη Γουατεμάλα έγιναν συγκεντρώσεις (Global walk) για να στείλουν ένα μήνυμα ότι κάτι πρέπει να γίνει, ώστε να μην υπάρχουν πεινασμένα παιδιά στον κόσμο, στην Ελλάδα βέβαια ήμασταν υπεράνω και πήγαμε μάλλον κατευθείαν στις ακτές για να διαμαρτυρηθούμε κάνοντας ηλιοθεραπεία.
Και ενώ όλα αυτά τριβελίζουν το μυαλό μου δεν μπορώ να αντισταθώ στο ότι οι διακοπές πλησιάζουν. Και αυτό με κάνει να ονειρεύομαι, να καταστρώνω σχέδια, να ξεφεύγω από τη μαυρίλα, που μοιάζει να είναι μακριά μας, όμως, είναι δίπλα μας.
Μπορεί να σας φαίνομαι πεζός, επιφανειακός, αλλά στο μυαλό μου όλα αυτά τρέχουν, συνδέονται, μπουρδουκλώνονται, χάνονται σε πανηγυράκια τύπου Eurovision και Euro, γίνονται όλα ένα συνονθύλευμα.
Σας το 'πα και στην αρχή, μέσα μου γίνεται ένας πόλεμος, ορυκτέλαια και ουσίες Ε προσπαθούν να καταλάβουν το είναι μου. Όμως, το last stand θα γίνει στην περιοχή του μυαλού, λες να το έχουν καταλάβει ήδη και να μην το έχω πάρει χαμπάρι;;;;
ΥΓ. Αυτό που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μου 'χει κολλήσει σαν τσίχλα είναι ο φόβος να βάλουν στο χρηματιστήριο και το νερό. Τότε θα γίνει ο μεγάλος χαμός...
ΥΓ.2: Μια λύση για τα σούπερ μάρκετ είναι να ανεβάζουμε όλοι τις τιμές τους στα μπλογκ θα 'ναι ένας ωραίος ανορθόδοξος πόλεμος...
Thursday, May 15, 2008
Ζει τον... μύθο της!!!!
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια τον πατέρα μου να μας λέει για τον αδελφό ενός φίλου του και την απίστευτη ιστορία του. Ήταν ο καλύτερος σπουδαστής του πανεπιστημίου και ήθελε να κάνει μεταπτυχιακό ως πυρηνικός φυσικός και ζήτησε υποτροφία, γιατί οικονομικά η οικογένειά του δεν μπορούσε να τον συντηρήσει, όμως για την Ελλάδα ήταν μικρός, λίγος, με άλλα λόγια δεν είχε τις κατάλληλες γνωριμίες. Έκανε λοιπόν αίτηση στη Γαλλία, όπου μόνο που δεν του άπλωσαν κόκκινο χαλί όταν έφτασε στη χώρα. Έπειτα από μερικά χρόνια η ΝΑΣΑ τον επέλεξε και εργάζεται ήδη εκεί εδώ και πολύ καιρό.
Ναι, η Ελλάδα είναι ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, δεν μας το έμαθαν τυχαία στο σχολείο και πάντα με όποιο τρόπο μπορούν μας το υπενθυμίζουν. Η Ελλάδα ζει τους... μύθους της.
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες. Όμως η πιο επίκαιρη αυτήν τη στιγμή είναι του Κούλογλου. Λίγοι δημοσιογράφοι αξίζουν να λέγονται δημοσιογράφοι και ο Κούλογλου είναι ένας από αυτούς. Είμαι σίγουρος ότι θα βρει τον δρόμο του και ότι αξίζει πολλά περισσότερα, ωστόσο, δεν μπορεί η ΕΡΤ που την πληρώνω εγώ, εσύ, όλοι μας να κάνει κάτι που δεν το επιθυμώ και με βρίσκει τελείως αντίθετο και απογοητευμένο.
Αυτό το παραμύθι της Δημοκρατίας τελικά ίσως είναι πολύ επικίνδυνο.
Ωστόσο, αυτή ας είναι μια αρχή για να αλλάξουν τα πράγματα, για να πάψουμε να μασάμε ό,τι μας δίνουν, μια αρχή για να αντιδράσουμε, να τους δείξουμε ότι πρέπει να μας υπολογίζουν...
Με επίσημο δελτίο τύπου που εξέδωσε η ΕΡΤ σήμερα, Δευτέρα 12-5, ανακοινώνει τη λήξη της συνεργασίας της με την εκπομπή. Αναλυτικά η ΕΡΤ αναφέρει:
«Έπειτα από συνάντηση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ κ. Χρήστου Παναγόπουλου και του Γενικού Διευθυντή Τηλεόρασης, κ. Δημητρίου Γόντικα με τον δημοσιογράφο κ. Στέλιο Κούλογλου, ανακοινώθηκε στον κ. Κούλογλου ότι δεν θα συνεχιστούν στην επόμενη τηλεοπτική σεζόν οι εκπομπές 'Θεματική Βραδιά' και 'Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα'. Η ΕΡΤ ευχαριστεί τον κ. Κούλογλου για τη συνεργασία του.»
Στη συνάντηση ο κ. Παναγόπουλος είπε στον κ. Κούλογλου ότι η συνεργασία με την εκπομπή δε θα συνεχιστεί επειδή απλά... δεν του αρέσει.
Το παρασκήνιο της ανακοίνωσης αυτής εξηγεί καλύτερα η επιστολή που προηγήθηκε και εστάλη από τον Στέλιο Κούλογλου προς το γενικό διευθυντή της ΕΡΤ:
ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ- ΕΡΤ
Kύριε Γόντικα,
Εδώ και ένα μήνα περίπου μάταια προσπαθώ να εξασφαλίσω μια επιστολή από την ΕΡΤ, ώστε να βγάλω δημοσιογραφική βίζα για την Κίνα. Μόλις χθες με ειδοποιήσατε μέσω του κ. Αναστασόπουλου ότι η διοίκηση δεν θέλει να προβάλω εκπομπή για την Κίνα. Για το ντοκιμαντέρ «Από τον Μάο στους Ολυμπιακούς Αγώνες» έχουν γίνει ήδη όλες οι προετοιμασίες (εισιτήρια, διαμονή και εταιρεία παραγωγής στο Πεκίνο), έχει συλλεχθεί αρχειακό υλικό καθώς έχουν γίνει ήδη συνεντεύξεις, όπως με την βιογράφο του Μάο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν «πολιτικοί λόγοι» για την άρνηση σας, θέλω να ελπίζω ότι πρόκειται για παρεξήγηση και σας ζητάω να με διευκολύνετε, γιατί χωρίς δημοσιογραφική βίζα η έρευνα στην Κίνα γίνεται δυσκολότερη.
Εν τω μεταξύ από διάφορες πηγές μέσα στην ΕΡΤ μαθαίνω ότι η εταιρεία δεν θα ανανεώσει την συνεργασία μαζί μου για την ερχόμενη τηλεοπτική χρονιά. Αυτό μου προκαλεί έκπληξη καθώς είναι γενικώς αποδεκτό ότι και οι δύο εκπομπές που παρουσιάζω δεν υστερούν σε ποιότητα των υπόλοιπων του σταθμού. Από οικονομικής πλευράς είναι αποδοτικές λόγω των πολλών διαφημίσεων (έφτασα να έχω φέτος 16 λεπτά διαφημιστικά σποτ μέσα σε μια ώρα), ενώ και από πλευράς θεαματικότητας (5% Μέσος όρος το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και 4.1% η Θεματική Βραδιά, φέτος) ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της ΕΤ-1.
Ως αιτία για τη διακοπή της συνεργασίας αναφέρεται το περιεχόμενο των εκπομπών μου και ειδικότερα το γεγονός ότι προγραμμάτισα την προβολή της έρευνας για την γενιά των 700 ευρώ και την ακρίβεια, παρότι η διοίκηση μου ζήτησε να την ματαιώσω. Επειδή σε εκπομπές όπως αυτές που παρουσιάζω ο προγραμματισμός (ταξίδια, ντοκιμαντέρ κλπ) ξεκινάει από τον Ιούνιο θα ήθελα να με ενημερώσετε το συντομότερο δυνατόν αν θα συνεχισθεί ή όχι η συνεργασία μας.
9-5-2008
Μετά τιμής,
Στέλιος Κούλογλου.
Πηγή rwf
ΥΓ. Ακόμη και στο facebook υπάρχει διαμαρτυρία
Monday, April 21, 2008
Munchauzen land
Ψέματα μικρά, μεγάλα, καλά, κακά, λίγο-πολύ λέμε όλοι. Όμως, υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν, καλά δεν μιλάω για τους επαγγελματίες (βλέπε πολιτικούς), αλλά για κείνους που τα ψέματά τους είναι διασκεδαστικά, για εκείνους που το ψέμα κυλάει στις φλέβες τους, για τους παραμυθάδες.
Φυσικά, δεν μιλάμε για τους ψεύτες τύπου ψαρά και κυνηγού, αν δεν κόψεις μερικά μέτρα από το ψάρι θα...
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο αυτό το θέμα, τώρα, υπήρχε στο σχολείο (τι θυμήθηκα ο κωλόγερος) ο Δ. ο οποίος όποτε γινόταν ένας τσακωμός, καβγάς, εκείνος χανόταν, κρυβόταν κ.λπ. Ωστόσο, κάθε Δευτέρα που ερχόταν στο σχολείο, επειδή είχε γίνει μέλος της ΠΑΛΕΦΙΠ, οργανωμένους βάζελους, μας έλεγε τις περιπέτειές τους στα γήπεδα και μας περιέγραφε πώς πλακώθηκε μόνος του με τρεις και δεκατρείς, γεμάτος λεπτομέρειες, δεν ξέρω αν πιο πριν είχε παραμυθιάσει και τον ίδιο του τον εαυτό ώστε να πιστεύει αυτά που λέει, αλλά αυτός ήταν ένας απλός, βαρετός ψεύτης.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε ο Γ. Ένα παιδί που εκ πρώτης όψεως φαινόταν νορμάλ, ψιλοσοβαρός για την ηλικία του. Τον Γ. έπρεπε να του ρίξεις ένα... κέρμα όπως λέγαμε εκείνη την εποχή για να αρχίσει να λέει τις ιστορίες του, αλλιώς δεν έλεγε τίποτα. Αυτό λοιπόν και κάναμε. Του ρίχναμε... κέρμα και κείνος έπαιρνε φόρα και μας έστελνε όλους αδιάβαστους. Πώς του ρίχναμε... κέρμα; Για παράδειγμα, «πώπω ρε Γ., τι βαρετό Σαββατοκύριακο που πέρασα, εσύ τι έκανες;» και τότε ο Γ. ξεκίναγε άπλωνε δίχτυα στη φαντασία και έπιανε κελεπούρι.
Μερικά από αυτά τα κελεπούρια του Γ. είναι τα εξής:
1. Είχε καλή μέρα το Σάββατο και πήγα μια βόλτα με το αερόστατο του μπαμπά. Ήταν υπέροχη βόλτα, χάζευα κοιτώντας αριστερά και δέξια, όμως κάποια στιγμή καθώς κοιτούσα κάτω τη θάλασσα, μου γλίστρησαν τα καινούργια πανάκριβα ρέιμπαν γυαλιά μου, ξέρετε αυτά που έχουν χρυσό σκελετό και διαμάντια. Οπότε κατέβασα το αερόστατο για να τα βρω. Το προσγείωσα σε κάτι μου νόμιζα ότι ήταν ξέρα αλλά δεν ήταν γιατί αντί για βράχια είχε λεία επιφάνεια, στην άκρη της ήταν τα πανάκριβά μου Ρέιμπαν, όταν τα έπιασα να τα φορέσω, λίγο πιο κει είχε μια μικρή τρύπα όπου πετάχτηκε νερό και το έδαφος άρχισε να κουνιέται. Μπήκα γρήγορα στο αερόστατο και έφυγα. Μήπως ξέρετε τι ήταν αυτό το πράγμα, το οποίο αμέσως με το που ανέβηκα στον ουρανό χάθηκε μέσα στη θάλασσα;Και μεις χαμένοι στην ιστορία του, λέγαμε μήπως ήταν φάλαινα; Και κείνος απαντούσε μάλλον αυτό πρέπει να ήταν.
2. Έμενε τότε στο Παλιό Φάληρο και για να δείξει πόσο κοντά πέταγαν τα αεροπλάνα από τις στέγες των σπιτιών (κείνη την εποχή το αεροδρόμιο ήταν στο Ελληνικό) είχε πει το απίστευτο:
Είχα ένα ραντεβού στη Γλυφάδα και είχα καθυστερήσει πολύ, ήταν κρίμα να στήσω την κοπέλα, ευτυχώς μου ήρθε μια πολύ καλή ιδέα καθώς έβλεπα ένα αεροπλάνο να έρχεται προς τα δω. Ανέβηκα στην ταράτσα και μόλις πέρασε από πάνω πιάστηκα από τις ρόδες που είχε ανοίξει για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο, έτσι κατάφερα να μην τη στήσω.
3. Συζητάγαμε μια μέρα για τα φαγητά, τι μας αρέσει, τι δεν μας αρέσει, ρίξαμε... ένα κέρμα στον Γ., στον οποίο δεν άρεσε η ψαρόσουπα, όμως δεν μπορούσε να πει απλά ότι δεν του άρεσε, έπρεπε κάπως να το πασάρει:
Η μητέρα μου μαγείρευε ψαρόσουπα και σιδέρωνε ταυτόχρονα, οπότε μου ζήτησε να πάω να δω το φαγητό. Πάω στην κουζίνα, ανοίγω το καπάκι της κατσαρόλας και τι να δω...
Το ψάρι έκανε βόλτες κυνηγώντας το καρότο και το σέλινο.
Ο Γ. ήταν ο βαρόνος Μινχάουζεν που είχαμε την τιμή να μεγαλώσουμε μαζί. Τα ψέματά του-παραμύθια του έχουν αφήσει εποχή, ίσως και να έχει τύχη να ακούσετε κάποια από αυτά. Τον Γ. μετά το σχολείο τον έχασα. Δεν ξέρω τι έγινε, τι κάνει, αλλά δεν θα μου κάνει εντύπωση αν κάποια στιγμή τον πετύχω ως πολιτικό, τουλάχιστον αυτός έχει αχαλίνωτη φαντασία.
Ο Ν. ήταν μια άλλη περίπτωση. Πολλές φορές έλεγε ψέματα μόνο και μόνο γιατί ήξερε ότι έφερναν γέλιο. Και όλοι, μα όλοι, αν και ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, ήταν τόσο απολαυστικά, που τα περιμένανε πώς και πώς.
Ο Ν. μεγάλωσε στη φτωχογειτονιά μας, είχε χάσει από μικρός τον πατέρα του και είχε αναγκαστεί να κάνει διάφορες δουλειές, όταν άλλα παιδιά στην ηλικία του ακόμη παίζανε στις αλάνες.
Μία από τις δουλειές που έκανε ήταν και αυτή του νεκροθάφτη. Αυτή η δουλειά του έδωσε αρκετή τροφή ώστε να δουλέψει τη φαντασία του και να μπορέσει να ξεφύγει από τις δύσκολες καταστάσεις που πέρναγε τότε.
Μερικές του ιστορίες λοιπόν:
1. Ήμουν στο γραφείο και βαριόμουν αφόρητα, βγήκα λίγο έξω.
Εκείνη την ώρα πέρναγε μια γυναίκα γύρω στα 60, θείτσα, οπότε την πλησιάζω και της λέω: Περάστε στα γραφεία μας να μιλήσουμε για το μέλλον σας...
Κάποια στιγμή έπειτα από πολλά χρόνια, είδα στο δρόμο μια αφίσα να χρησιμοποιεί αυτό το σλόγκαν για τη διαφήμιση μιας ασφαλιστικής εταιρίας και πέθανα στα γέλια, ενώ οι περαστικοί με κοιτούσαν παράξενα...
2. Έπαιρνα συχνά τη νεκροφόρα και έκανα βόλτες το βράδυ. Κάποια στιγμή σ'ένα φανάρι που με είχε πιάσει, είδα κάτι κορίτσια και τους έκανα καμάκι. Κορίτσια είστε για μια βόλτα; Αυτές γύρισαν, με κοίταξαν, μετά κοίταξαν και πίσω μου και μέσα σε πανικό άρχισαν να ουρλιάζουν. Νωρίτερα είχα πάρει απότομα μια στροφή και ο νεκρός που είχα ξεχάσει στη νεκροφόρα είχε κολλήσει στο πίσω παράθυρο...
3. Μας είχε πει για τα βαμβάκια που βάζουν στις τρύπες για τα υγρά και διάφορες άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, έτσι βγάλαμε και το τραγούδι εκείνη την εποχή σε διασκευή του «Καλοκαιρινές Διακοπές» για πάντα, εμείς το κάναμε «Καλοκαιρινός και υιοί» ζωντανοί κάντε στην πάντα (έτσι λεγόταν το γραφείο που δούλευε). Μας έλεγε ότι έπαιρνε συχνά κάνα υπνάκο μέσα στις κάσες (αυτό κάποια στιγμή το εκμεταλλευτήκαμε για να κάνουμε μια πλάκα, αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ). Το πιο επίσης χαρακτηριστικό επεισόδιο που μας είχε περιγράψει ήταν όταν:
Πηγαίναμε κομβόι το νεκρό για το νεκροταφείο. Εμείς μπροστά και πίσω τα αυτοκίνητα των συγγενών. Σε κάποια ανηφόρα, όμως, πατήσαμε απότομα φρένο, η πίσω πόρτα της νεκροφόρας άνοιξε και η κάσα με τον νεκρό κύλησε στο δρόμο, άνοιξε και πετάχτηκε έξω ο νεκρός, σαν να ήθελε να ξεφύγει και έφυγε σε μια χαράδρα. Μισή μέρα τον ψάχναμε.
Μερικά επίσης ψέματα που γράφουν ιστορία ή έστω έχουν γέλιο:
Το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής (ο λόγος που Αμερικανοί και σύμμαχοι έκαναν «δημοκρατία» το Ιράκ)
Το πετρέλαιο ακριβαίνει συνέχεια όπως το καλαμπόκι και τα σιτηρά (μήπως γιατί κάποιοι τα άφησαν να γίνουν παιχνιδάκι στα χρηματιστήρια;)
Οι νέες αυξήσεις στους μισθούς (σε συνάρτηση με τις αυξήσεις στους φόρους, στα βασικά προϊόντα διατροφής, στο πετρέλαιο)
Η νέα ονομασία των Σκοπίων (Νέα Μακεδονία)
Νοιαζόμαστε για το λαό (κλασικό ψέμα των πολιτικών)
Από τα «θα» μεταπηδήσαμε στα δεν... αλλά ούτε αυτά μπορέσανε να πραγματοποιήσουνε
Η πλειοψηφία κυβερνάει (χχχχα, χααα, χχχχα)
Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εργαζομένων (ας σηκώσουν κεφάλι!)
Ελεύθερη οικονομία (οι τράπεζες είναι ελεύθερες να κάνουν ό,τι θέλουν και όταν τα κάνουν σαλάτα οι κυβερνήσεις να τις βοηθούν με τα λεφτά του κόσμου)
Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν ντοπάροντε όλοι (όταν σου λένε ότι για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να παίρνεις αυτά που σου δίνουν;)
Το πρωτάθλημα δεν είναι στημένο...
Μπήκα στο Δημόσιο με την αξία μου...
Στο στρατό. Δεν έχω βύσμα, δεν ξέρω πώς μπήκα στην αεροπορία και γιατί είμαι τόσο κοντά στο σπίτι μου;
Υπάρχουν πολλές πραγματικότητες, ώστε να υπάρχουν πολλές αλήθειες...
Όταν πρωτοπήγα στην Τουρκία (να 'ναι καλά οι δικοί μου) φοβόμουν, περίμενα να δω τους Τούρκους περίπου όπως έβλεπε ο Borat τους Εβραίους. Ευτυχώς, εκεί είδα ότι οι άνθρωποι είναι σαν και μας, ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Όταν έμαθα από τον πατέρα ενός παλιού φίλου ότι έτρεχε να γλιτώσει τις σφαίρες των Αγγλων μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατάλαβα ότι η απελευθέρωση είχε το χρώμα μιας άλλης κατοχής.
Και λόγω της ημέρας, της 21ης Απριλίου, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη επανάσταση. Αυτήν τη λέξη, δηλαδή, που χρησιμοποίησαν οι συνταγματάρχες για να καταλύσουν τη δημοκρατία (την όποια δημοκρατία είχαμε τέλος πάντων τότε)
ΥΓ. Αλήθεια πιο ψέμα εσύ αγαπάς;;;;;;
ΥΓ.2: Tell me lies ή lies for the liars
ΥΓ. 3: Όπως μας πρότεινε και η juanita Tom Waits i never told the truth so i can never tell a lie
